ღღبانـــوی تنهـــــاییღღ

★خدایــــا! ... این که میگن تو از رگ گردن به ما نزدیک تری اندازه درک و فهم من نیست ... یه دیقه بیا پایین بغلم کن★

ما هم خاطراتی داشتیم :)

+نوشته شده در جمعه 6 مرداد 1396برچسب:,ساعتتوسط روشنک | |

نقطه ي امن جهان

شيب کم شانه ي توست..

 

ميثم بشيري

+نوشته شده در سه شنبه 26 مرداد 1395برچسب:,ساعتتوسط روشنک | |

من دیگه چی کار کنم اینا خودشونُ اینجا لینک نکن :@

 

+نوشته شده در پنج شنبه 10 بهمن 1392برچسب:,ساعتتوسط روشنک | |

 

قدیم ندیما اسم اینجا " قصه گوی تنها " بود ! ...

+نوشته شده در دو شنبه 7 بهمن 1392برچسب:,ساعتتوسط روشنک | |

می خواهم کمی بروم آن سوی دنیا

آنجا که آسمان پنجره بیشتر دارد

                                                 و

                                 خدا هم دیدی بهتر ...

 

+نوشته شده در دو شنبه 7 بهمن 1392برچسب:,ساعتتوسط روشنک | |

+نوشته شده در یک شنبه 8 بهمن 1391برچسب:,ساعتتوسط روشنک | |

ﺩﻭﺳــﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻳﻌﻨﻲ : ﺩﻩ ﺗﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﻭﻥ ﺑﻴﺎﺩﺳﺮﺍﻏﺖ !

ﺍﻣﺎ …. ﺗَﻪِ ﺩﻟﺖ ﺑﮕﯽ :

ﺍﻭﻥ … ﺍﻭﻥ … ﺍﻭﻥ ..

مغزت بگه کوفتُ اون مرضُ اون !

+نوشته شده در سه شنبه 23 آبان 1391برچسب:,ساعتتوسط روشنک | |

خدا: بنده ي من نماز شب بخوان و آن يازده رکعت است.

بنده: خدايا !خسته ام!نمي توانم.
 
...

 


ادامه مطلب

+نوشته شده در سه شنبه 11 بهمن 1390برچسب:,ساعتتوسط روشنک | |

روي تپه بودند. آفتاب داشت غروب مي کرد. آن دو داشتند مي رقصيدند. ابرها در افق به رنگ نارنجي و بنفش در آمده بودند. دختر سرمست و خوشحال مي خواند:
اين گيوتين است و آن نبات
اين براي مرگ، آن براي حيات

...


ادامه مطلب

                                             باران در گلوي من ابر ِ کوچکي ست ،

 

                                             ميشود مرا بغل کني؟

 

                                            قول ميدهد کم گريه کند...!
 

                                   


                                                     زين پس تنها ادامه ميدهم

                                 در زير باران حتي به درخواسته چتر نيز چواب رد خواهم داد

                                   ميخواهم تنهاييم را به رخ اين هواي 2 نفره بکشم ……

                                                                  ……..

                                                        باران نبار!!!!!!!!!!!!

                                                         من نه چتر دارم


                                                               نه يار

                                          نبار لعنتي “من” ديگر ” ما” نيستيم

                               


                                                خداوندا!

                                                خسته ام!

                                                از فصل سرد گناه و

                                                دلتنگِ روزهاي پاک…

                                                باراني بفرست

                                                چتر گناه را دور انداخته ام!!
 

                             

+نوشته شده در یک شنبه 13 آذر 1390برچسب:,ساعتتوسط روشنک | |

                                   وقتي خيس از باران به خانه رسيدم...

                                   برادرم گفت: چرا چتري با خود نبردي..؟

                                   خواهرم گفت: چرا تا بند آمدن باران صبر نکردي..؟

                                   پدرم با عصبانيت گفت: تنها وقتي سرما خوردي متوجه خواهي شد...!

                                   .....

                                   اما مادرم در حالي که موهاي مرا خشک مي کرد گفت...

                                   باران احمق..!!

                                   اين است معني "مادر"
 

                             

خلأ نبودشو میشه با تمام وجود حس کرد...

+نوشته شده در یک شنبه 13 آذر 1390برچسب:,ساعتتوسط روشنک | |


سرما بيداد مي کند و من يک دانشجوي ساده با پالتويي رنگ رو رفته، در يکي از بهترين شهرهاي اروپا، دارم تند و تند راه ميروم تا به کلاس برسم. نوک بيني ام سرخ شده و اشکي گرم که محصول سوز ژانويه است تمام صورتم را مي پيمايد و با آب بيني ام مخلوط ميشود. دستمالي در يکي از جيب ها پيدا مي کنم و اشک و مخلفاتش را پاک مي کنم و خود را به آغوش گرماي کلاس ميسپارم.

استاد تند و تند حرف ميزند، اما ذهن من جاي ديگري است.
برف شروع ميشود، آنرا از پنجره کلاس مي بينم و خاطرات...


ادامه مطلب

+نوشته شده در پنج شنبه 10 آذر 1390برچسب:داستان قشنگ, پالتو, یک روز برفی, عکس برف, محرم, دانشجو, دوست, کودکی,ساعتتوسط روشنک | |

                             

                                              نگاه کن که غم درون ديده ام
                                              چگونه قطره قطره آب مي شود
                                              چگونه سايهء سياه سرکشم
                                              اسير دست آفتاب مي شود
                                              نگاه کن
                                              تمام هستيم خراب مي شود
                                              شراره اي مرا به کام مي کشد
                                              مرا به اوج مي برد
                                              مرا به دام مي کشد
                                              نگاه کن
                                              تمام آسمان من
                                              پر از شهاب مي شود

                                              تو آمدي ز دورها و دورها
                                              ز سرزمين عطرها و نورها
                                              نشانده اي مرا کنون به زورقي
                                              ز عاجها، ز ابرها، بلورها
                                              مرا ببر اميد دلنواز من
                                              ببر به شهر شعرها و شورها

                                              به راه پرستاره مي کشاني ام
                                              فراتر از ستاره مي نشاني ام
                                              نگاه کن
                                              من از ستاره سوختم
                                              لبالب از ستارگان تب شدم
                                              چو ماهيان سرخ رنگ ساده دل
                                              ستاره چين برکه هاي شب شدم
                                              چه دور بود پيش از اين زمين ما
                                              به اين کبود غرفه هاي آسمان
                                              کنون به گوش من دوباره مي رسد
                                              صداي تو
                                              صداي بال برفي فرشتگان
                                              نگاه کن که من کجا رسيده ام
                                              به کهکشان، به بيکران، به جاودان

                                              کنون که آمديم تا به اوجها
                                              مرا بشوي با شراب موجها
                                              مرا بپيچ در حرير بوسه ات
                                              مرا بخواه در شبان ديرپا
                                              مرا دگر رها مکن
                                              مرا از اين ستاره ها جدا مکن

                                              نگاه کن که موم شب براه ما
                                              چگونه قطره قطره آب مي شود
                                              صراحي سياه ديدگان من
                                              به لاي لاي گرم تو
                                              لبالب از شراب خواب مي شود
                                              به روي گاهواره هاي شعر من نگاه کن

                                              تو مي دمي و آفتاب مي شود

 

فروغ فرخ زاد

                       تصاوير زيباسازی وبلاگ،قالب وبلاگ،خدمات وبلاگ نويسان،آپلودعكس، كد موسيقی، روزگذر دات كام http://roozgozar.com

                                              ترک ميخورد خواب من

                                              و آنچه در دلم بود

                                              بالشم را خيس ميکند…

                                              دل من سخت گرفته…سخت…
 

                              

+نوشته شده در سه شنبه 8 آذر 1390برچسب:,ساعتتوسط روشنک | |

                                                       خدايــــا !
                                                آخــ ـرش نفهميــــدم

                                              اينجــ ـايي که هستــــم

                                                  تقديـــر من استـــ

                                                           يا

                                                    تقصيـــر من !!


                                   


                                       صبـــ ــر کن سهـــرابـــ گفتــ ـه بودي
                                       قايقـــي خواهــ ـم ســـاختـــ
                                       قايقتــ جـــا دارد 
                                       مـــن هم از همهمـــه اهـــل زميــ ـن دلــ ــگيرم...

 

                                  


                                      نقــاش خــــوبي نـــ ـبودم...

                                      اما ايــن روزها...

                                     به لطـف تــــــــــو...

                                     انـــتظار را ديـــدني ميكــشـم
 

                               

+نوشته شده در سه شنبه 1 آذر 1390برچسب:,ساعتتوسط روشنک | |

به انگشت اشاره دست راستم، نخ میبندم، یک نخ نچندان نازک یاسی رنگ

تا

یادم نرود

که

دوستت دارم

                     

+نوشته شده در دو شنبه 30 آبان 1390برچسب:,ساعتتوسط روشنک | |

اگر من بي وفا بودم ،

پس چرا در گذشته تنها بودم،

بي وفايي مثل تو ،

مرا در دام تنهايي انداخت.

اگر اشکهاي من ظاهري است ،

حرفهاي دلم دروغين است ،

پس چرا بر روي قلبم نوشته که

( لطفا دست نزنيد که اين قلب شکستني است)

تو که با پاهايت بر روي قلبم آمدي و آن را شکستي ،

پس چرا هنوز قلبم به اميد فردا ماندني است .

فردا دلم را به روياها خوش کرده ام ،

رويايي که ديگر تو درون آن نباشي

و هيچ ردپايي را از تو درآنجا نبينم که اگر ببينم آتش ميگيرم ،

براي هميشه از من دور شو که نميخواهم از غصه بودن تو بميرم.

روزي بود روزگاري، تو بودي و من نيز ديوانه تو بودم ،

تو قلبم را شکستي ،

قصه عشق را ناتمام گذاشتي و رفتي ،

قصه را ديگر کسي نخواند ،

تو مرا در قصه جا گذاشتي ،

قصه تمام شد و من نيز از يادت فراموش شدم.

اين ديگر قصه نيست ،

حقيقتيست تلخ ، از آنچه در قلب شکسته ام ميگذرد.

با اين نفرتي که نسبت به تو دارم ،

تا غرورت را بيش از اين نشکسته ام ، قلب هزار رنگت را بردار و از اينجا برو .

اگر من بي وفا بودم ،

اگر برايت کم گذاشتم و عاشقت نبودم ،

پس چرا آن زمان که با تو بودم همه ميگفتند

( ساده بودي که عاشق بودي ، روز و شب اشک ميريختي و ديوانه بودي ، او لايق تو نبود ، تو حتي قلبت را نيز فدايش کردي !)

                       

+نوشته شده در دو شنبه 23 آبان 1390برچسب:,ساعتتوسط روشنک | |

                           آهــــــــاي آدمــ ــا،

                                               پـاسُخِ "دوســـــتـــــــ دارَم" 

                                                                             مرســـ ــي نيــستــــــ...!
 

                         


                                       با تو از عــــــشق ميگفتـــ ـــم از پشيمانـــــــي

                                       و از اينكه فرصتــــ ــــي دوباره هستـــــ يا نــ ــه ؟!...

                                       در جوابـــــ صــــ ــدايي بي وقـــــفه مي گفتـــــ:

                                       "دستگـ ـاه مشتركــ مورد نــظر خــاموش مي باشــ ـد!!!"

                        

                                                    مگـــــــر با بــــاد نسبتــ ـــي داري؟...

                                             چقــــدر شيبـــ ـــه تــ ـو يک لحظـــــه آمـــ ـــد 

                                                                مــــرا پيچانـــ ــد

                                                                   و رفتــــــ !!!
 

                     

+نوشته شده در شنبه 21 آبان 1390برچسب:,ساعتتوسط روشنک | |

روزهاي بي توبودن
چه آسون از کنارم ميگذرن
مثل يه غم تو روزهاي باروني پاييزي
مثل صداي خش خش برگها زير پام
انگار تو اصلا نبودي
انگار يه خيال بود يه خواب
تو اين سکوت شبهاي بي تو بودن
درد يه عاشق رو فقط ستاره اي ميدونه
که ماهش رفته زير ابرهاي تيره

کي ميدونه وقتي قلب عاشق رو ميشکنن
چي ميتونه مرحم زخماي قلب پاره پارش باشه
حتي اگه اوني که با ديگري رفته
پشيمون برگرده
ديگه از چشم عاشق خسته افتاده…
                                           

+نوشته شده در سه شنبه 17 آبان 1390برچسب:,ساعتتوسط روشنک | |

                                       فـ ـاصله يا تـو ... چه فرقـ ـي مي کند ؟
                                       هر دو مرا يــاد يک چيز مي اندازد ....

                                                     تنــ ـهايـ ـي …!

                    


                                    نــيوتــن اگــر جـ ـاذبه را درستــ مي فهـميد

                 معشوقــه اش از درختــــ متـنفر نـ ـبود و در دفـ ـتر خاطراتــش نمي نوشتـــ :

                                  اشــک هاي من هم به زمــين مي افتــاد اما

                                              تـو سيبـــــ را تــرجيح دادی

                     

                                           چــــقدر دلم هوايتـــ را مي کند
                                        حـــالا که ديگــر هــــوايم را نـ ـداري...!

+نوشته شده در سه شنبه 17 آبان 1390برچسب:,ساعتتوسط روشنک | |

دلم تنگ است اين شبها يقين دارم که مي داني
صداي غربت من را از احساسم تو مي خواني
شدم از درد تنهايي گلي پژمرده و غمگين
ببار اي ابر پاييزي که دردم را تو مي داني
آري اينجا آخرخط است ديگر راهي نيست …
بايد گذشت از همه چي از همه کس
بايد ترک کرد بايد رفت تا بي نهايت تا بيکرانه ها
تا ناکجاها اما ديگر همسفري نيست
بايد تنها رفت تنها ماند تنهاشد باکسي نخنديد به کسي نخنديد …
شايد آخر راه همين بود ….. شايد هم ما راه گم کرده ايم به هر صورت ديگر تفاوت نمي کند…
چون ديگر بايد پياده شد آري اينجا آخر خط است …
حالمان بد نيست ? غم کم مي خوريم، کم که نه !! هرروز ?کم کم مي خوريم
آب مي خواهم ? سرابم مي دهند . عشق مي ورزم عذابم مي دهند
خود نمي دانم کجا رفتم به خواب از چه بيدارم نکردي ؟ آفتاب !
خنجري بر قلب بيمارم زدند ? بي گناهي بودم و دارم زدند
دشنه اي نامرد بر پشتم نشست ? از غم نامردمي پشتم شکست
سنگ را بستند و سنگ آزاد شد ? يک شبه بيداد آمد و داد شد
عشق ? آخر ريشه زد بر تيشه ام تيشه زد بر ريشه ي انديشه ام
عشق اگر اين است مرتد مي شوم خوب اگر اينست من بد مي شوم
بس اي دل نابساماني بس است . کافرم !!! ديگر مسلماني بس است
در ميان خلق سردر گم شدم عاقبت آلوده ي مردم شدم
بعد از اين با بي کسي خو مي کنم هر چه در دل داشتم رو مي کنم
نيستم از مردم خنجر به دست … بت پرستم ? بت پرستم ? بت پرست
بت پرستم ? بت پرستي کار ماست چشم مستي تحفه ي بازار ماست
درد مي بارد چو لب تر مي کنم طالعم شوم است باور مي کنم
من که با دريا تلاطم مي کنم راه دريا را چرا گم کرده ام ؟
قفل غم بر درب سلولم مزن ! من خودم خوش باورم گولم مزن
من نمي گويم که خاموشم مکن … من نمي گويم فراموشم مکن
من نمي گويم که با من يار باش من نمي گويم مرا غم خوار باش
من نمي گويم دگر گفتن بس است گفتن اما هيچ نشنفتن بس است
روزگارت باد شيرين شاد باش دست کم يک شب تو هم فرهاد باش
آه !!! در شهر شما ياري نبود؟ قصه هايم را خريداري نبود؟
واي!!! رسم شهرتان بيداد بود … شهرتان از خون ما آباد بود
از در و ديوارتان خون مي چکد خون من ? فرهاد ? مجنون مي چکد
خسته ام از قصه هاي شومتان خسته از همدردي مسموم تان
اين همه خنجر دل کس خون نشد ? اين همه ليلي کسي مجنون نشد
آسمان خالي شد از فريادتان بيستون در حسرت فرهادتان
کوه کندن گر نباشد پيشه ام بويي از فرهاد دارد تيشه ام
عشق از من دورو پايم لنگ بود قيمتش بسيار و دستم تنگ بود
گر نرفتم هر دو پايم خسته بود تيشه گر افتاد دستم بسته بود
هيچ کس دست مرا وا کرد؟ نه ! فکر دست تنگ ما را کرد ؟ نه !
هيچ کس از حال ما پرسيد؟ نه ! هيچ کس اندوه ما را ديد ؟ نه !
هيچ کس اشکي براي ما نريخت هرکه با ما بود از ما مي گريخت
چند روزي هست حالم ديدنيست حال من از اين و آن پرسيدنيست
گاه بر روي زمين زل مي زنم گاه بر حافظ تفائل مي زنم
حافظ ديوانه فالم را گرفت يک غزل آمد که حالم را گرفت :
«ما زياران چشم ياري داشتيم خود غلط بود آنچه مي پنداشتيم
 

+نوشته شده در شنبه 14 آبان 1390برچسب:,ساعتتوسط روشنک | |